bu yazıyı okuduktan sonra içimde neler yaşadım, bir ben bilirim bir Allah bilir. Bir anne için sanırım evladından ayrılmak kadar zor bir durum yoktur. Kendimi düşünüyorum her sabah işe giderken bile içim sızlıyor, çok zor geliyor ayrılmak Cemre'den. ki akşam geleceğimi biliyorum Allah'tan bir mani olmazsa. Ama onu bir daha göremeyeceğimi düşünmek burnumun direğini sızlatıyor, içimi acıtıyor. Gamze bu bahsettiklerimi birebir yaşıyor hissediyor..haberini her izlediğimde, sesini her duyduğuımda tarifsiz bir üzüntüyle gözyaşlarımı tutamıyorum. 'ben Atakan'ın o minnacık ellerinin, ayaklarının kocaman olduğunu görmek istiyorum ' diyor. bir anne için bunu istemekten daha doğal ne olabilir ki? Şu an kemoterapi tedavisi başladı,3 ay sonunda inşallah uygun ilik nakli bulunup kendisine nakledilecek. Aksini aklıma bile getirmek istemiyorum.
Uygun iliğin bulunabilmesi için 'nurturia' anneleri kampanya başlattı.ben de o annelere destek olmak için elimden geleni yapıyorum yapacağım da. İstenen para, ev, ya da herhangi maddi değeri olan, tedarik edilemeyecek bir şey değil.sadece bir tüp kan, herkesin damarlarında akan!evet bir tüp kan ile küçücük bir çocuk annesinden sizin sayenizde ayrılmayacak düşünsenize..böyle bir mutluluğu yaşamayı, yaşatmayı istemez misiniz?ben kendi adıma bunu çok istediğim için dün akşam gittim kan verdim.ve sürekli dua ediyorum Gamze'ye ve onun gibi umutla uygun ilik bekleyen tüm hastalara...unutmayalım her şey biz insanlar için, bugün bir başkasının başına gelen yarın bizim de başımıza gelebilir ve aynı durumda siz olsaydınız size kayıtsız kalan insanlar hakkında ne düşünürdünüz?
'Benim kanım uymaz demeyin, ya uyarsa!'
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder